Ik kan het niet nalaten. Vandaag via de nieuwsbrief van FEM business bereikte mij een ongeremde financiële visie op de hedgefondsen. Ze worden de hemel in geprezen en al het goede dat wij nu ervaren, danken wij aan deze brave broeders. Één ieder die er een andere visie op nahoudt, wordt weggezet als “sentiment”.
Het debat begint nu scherpe kantjes te krijgen en de messen worden geslepen. De vraag, of we nu blij moeten zijn met hedgefondsen of niet, is aan de orde. Het is mijns inziens een goede zaak, dat een samenleving zich beraadt op maatschappelijke ontwikkelingen, die een significante invloed uitoefenen op iedereen.
Natuurlijk zijn er in zo'n debat voor- en tegenstanders. Er zijn mensen die het nut van vrije kapitaalsstromen inzien en er zijn mensen die vrezen voor een te grote scheiding tussen het maatschappelijke- en het financiële belang. Met name deze laatste groep heeft erop aangedrongen om in de politiek aandacht te besteden aan de toenemende invloed van de hedgefondsen. De vraag van deze mensen luidt, of het wel wenselijk is dat iemand die louter en alleen in vermogensgroei is geïnteresseerd, moet beslissen over de bedrijfsstrategie. Een markant voorbeeld hiervan hebben we gezien bij stork.
Mijn eigen positie in dit debat is ergens in het midden met een trekje richting de mensen die zich zorgen maken. Dit komt voort uit het gegeven dat de filosofie achter hedgefondsen een puur financiële is. Het fonds heeft wel degelijk belang bij een goed resultaat van het bedrijf, maar dat resultaat is uitgedrukt in aandeelhouderswaarde en niet in de kwaliteit van het product of de dienst dat het bedrijf levert, waarvan we weten dat deze zaken zich niet één op één hoeven te verhouden. Ik vrees daarom dat niet altijd de meest geëigende beslissingen zullen worden genomen onder de leiding van hedgefondsen, als het gaat om bedrijfsspecifieke zaken zoals strategie.
Nu het debat scherper wordt, geef ik daarom ongezouten antwoord als de zaken erg monistisch worden belicht. Het getuigt van een minachting, voor het intellectuele vermogen van iedereen die niet klakkeloos de éénduidige visie overneemt, om het “sentiment” te noemen. De belangen zijn groot, dat snap ik, maar laten we de methoden wel een beetje menselijk houden. Of was dat nu net het probleem?