:hkhoa Soms heb je dat. Je zit gewoon leuk te praten met een aardige kennis en op het moment dat het over zijn werk gaat komt de zin eruit. “Ik ben er helemaal klaar mee“, vertelde hij mij. Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik door….
Op zich heeft de man een goede baan bij een leuk bedrijf. Tenminste, zo lijkt het voor een buitenstaander. Hij had wel eens eerder een opmerking in die richting gemaakt, maarja, wie heeft dat niet? Nu was het anders, doorvragen leverde enkel bevestiging op van zijn besluit. Hij was er duidelijk helemaal klaar mee. Het bedrijf had het op een dusdanige manier verbruikt dat het echt op was. “Maar wat is er dan gebeurd?“, vraag ik door.
Echte antwoorden bleven uit. Concreet kon de man niet meer aangeven wat hem dwarszat, maar dat hij een beslissing had genomen was zeker. Waartoe die beslissing moest leiden wist hij ook nog niet, maar alles was beter dan dit.
Het is niet de eerste keer dat ik dit ervaar en het zal ook niet de laatste zijn. Op zich is het jammer, want deze brave werknemer is eigenlijk met de werkzaamheden en zijn collega's best tevreden. Hij doet werk waar hij in leeft, neemt het regelmatig mee naar huis en als je hem erover vraagt, komt er altijd een enthousiast verhaal. Zijn werkgever zal niet ontevreden over hem zijn en wordt waarschijnlijk nu geconfronteerd met een voldongen feit, zonder de aanleidingen voor dit vertrek echt te begrijpen. Hij zal verbaasd zijn en zichzelf realiseren dat hij op zoek moet naar iemand anders. Het is een duidelijk voorval van een goed huwelijk dat stilzwijgend wordt beëindigd.
Wat er zich werkelijk heeft afgespeeld zullen we nooit weten. Toch durf ik te stellen dat een gebrek aan communicatie bij zowel de bedrijfsleiding als de betrokken werknemer heeft geleid tot deze situatie. Een op zich vruchtbare samenwerking, valt op een onaangename wijze uit elkaar en om de goede orde te bewaren werd en wordt er niet over gesproken. Het leermoment schuift voorbij zonder gevolgen en zonder een vorm van reflectie. Zo gaan die dingen nu eenmaal.
Op zich is dit geen opmerkelijke situatie. Je hoort en ziet het zo vaak om je heen, dat je je niet meer realiseert, dat dit de bepalende momenten zijn voor het verloop van de zaken. Onnodige kapitaalvernietiging, in de vorm van ervaring en impliciete kennis, die de deur uitloopt, zonder dat iemand zich er druk om maakt. Dat laatste vind ik dan wel opmerkelijk.